En, wat levert het nou op, zo’n journalistiek onderzoek naar de vruchten van twintig jaar Moria? Een eerste conclusie en een overzicht van dit blog tot nu toe.
Welke organisatie viert feest en gaat daarvoor publiekelijk met de billen bloot? Moria durft dat. Bij aanvang van dit blog vond ik het wel stoer. Met nog een week of vijf tot de conferentie en het feest, blijkt het veelzeggend.
De begeleiding van jonge (ex-)delinquenten blijkt namelijk alles te maken te hebben met hoe je omgaat met wat niet lukt, wat niet deugt, wat zeer doet. Eigenlijk zoals de aanpak van criminelen voor de maatschappij ook gaat over de vraag hoe we omgaan met wie niet lukt, wie niet deugt, wie zeer doet (tenzij je denkt dat ‘keihard aanpakken’ volstaat).
Hoe dat te doen lijkt eenvoudig – stel duidelijke regels, heb uitnodigende aandacht en zie frustratie als iets wat er bij hoort – maar is het niet. Dat heeft te maken met misverstanden over de doelgroep, met een systeem dat kleinschaligheid en maatwerk bemoeilijkt, en met de verlegenheid om ervaringen van vuur én verlies een plaats te geven in het dagelijkse samenwerken.
De komende weken wil ik dat verder onderzoeken. Op een bijzondere manier is het verhaal van Moria dat van velen. Het laat ook iets zien van waar onze samenleving in kan groeien.
Zie verder dit artikel voor de tussenstand van het blog ‘Werken aan vrijheid’.
