Terwijl alle media-aandacht uitging naar Charlie Hebdo en moslimextremisme, was er ook ander nieuws. Bijvoorbeeld: weer worden 1800 thuiszorgers ontslagen, hun bazen verdienen tonnen. En: misschien wil de EU iets doen aan multinationals die de samenleving miljarden euro’s belastinggeld onthouden. Op de innerlijke redactie van Arjan Broers klonken hevige debatten over de gewelddadige kant van onze economie.
(Bijdrage voor www.oikocredit.nl/blog)
Stephane: ‘Welkom allemaal, ik open de redactievergadering. We hebben het over het nieuwe blog voor de Oikocredit-site. Ideeën, iemand?’
Bernard: ‘In de ideeënbak zitten alleen maar nieuwsberichten van de afgelopen maand. Ik heb ze bekeken, maar ze gaan allemaal over incidenten’.
Stephane: ‘Zoals?’
Bernard: ‘Weer ontslagen bij thuiszorgorganisaties. De salarissen van topbestuurders van thuiszorgorganisaties. EU wil misschien multinationals aanpakken die voor miljarden belasting ontwijken. Dat het goed gaat met IJsland, en waarom niemand het erover heeft. Zulk soort dingen’.
Jean: ‘Veel chagrijn dus. En het is al zo’n snertweer. Geld betekent toch niet alleen ellende? Zit er niet iets moois in de ideeënbak? Iets over microfinanciering of zo? Of over iets anders dat wel lukt?’
Philippe: ‘We zijn toch geen goed nieuws-blog. Jezus man!’
Michel: ‘Die dus wel’.
Philippe: ‘Huh?’
Michel: ‘Jezus-man. Goed nieuws? Blijde boodschap? … Nou ja. Maakt niet uit’.
Stefan: ‘Het nieuws staat bol van de nasleep van de aanslag op Charlie Hebdo’.
Moustapha: ‘Kunnen we een keer spelen met de vorm? Iets satirisch? Onze blogs zijn meestal zo ernstig, en dit thema is het ook al. Zullen we een parodie doen op een discussie in de Kamer? Of een verzonnen interview met Weert Gilders? Ja, ik roep maar wat’.
Elsa: ‘Vind ik wel een leuk idee, een andere vorm. Maar dan niet om engerds toch weer aandacht te geven’.
Frederic: ‘Nog koffie, iedereen?’
Georges: ‘Maar wat moeten wij nou schrijven over radicalisering en aanslagen? Deze blogs bij Oikocredit gaan over geld, over ons economische systeem en hoe we anders met geld kunnen omgaan’.
Yoav: ‘Ik moet zeggen: dat bericht over die 1800 thuiszorgers in Brabant die hun baan kwijtraken bleef bij mij wel hangen. Of nee, ze mogen misschien terugkomen, stond erbij, tegen een lager salaris’.
Yohan: ‘Zij wel’.
Stephane: ‘Wat bedoel je?’
Yohan: ‘De inkomens van bestuurders van zorginstellingen en corporaties zouden toch beperkt worden? Maar dat lukte niet vorig jaar. Gek hè? Misschien dit jaar wel, zeiden ze erbij’.
Philippe: ‘Daar geloof ik geen reet van’.
François: ‘Nou nou Philippe, volgens mij ben jij aan het radicaliseren’.
Jean: ‘Dat is het! Het moet gaan over radicalisering! Want ik ben ook aan het radicaliseren, maar dan als het over de economie gaat!’
Franck: ‘Wat bedoel je daar nou weer mee?’
Jean: ‘Alle publieke aandacht en verontwaardiging gaat naar de aanslagen, naar integratie, Syriëgangers enzovoorts. Maar ondertussen gaan de graaiers en de geldhufters gewoon door!’
Stephane: ‘Nou nou, Jean…’
Jean: ‘Nee echt! Piketty toont het toch ook aan? De rijken worden rijker, óók in en na de crisis van 2008! De middenklasse heeft het steeds moeilijker, en de onderklasse is inmiddels zo’n dertig procent van de bevolking! Stel je nou voor, Nederland is zo ongeveer het rijkste land op aarde, en drie op de tien mensen leeft met tijdelijke banen, schulden, uitkeringen, laagbetaald werk, noem maar op!’
Philippe: ‘En ondertussen stellen de graaiers hun bonusverlaging uit, en ontslaan ze duizenden mensen in laagbetaalde functies. Dat zijn geen incidenten, het is een patroon. Ik ben het met je eens.’
Moustapha: ‘Kunnen we dáár dan niet iets satirisch mee doen? Om het wat lichter te maken?’
Clarissa: ‘Kun je dit wel lichter maken?’
Ahmed: ‘Jongens, ik hoor iets in de gang. Het lijken wel knallen’.
*
De namen van de hoofdrolspelers zijn ontleend aan dit overzicht.
