Hoe mensen kijken, dat boeit haar. Ze gelooft dat iedereen iets kan bijdragen, of het nu een kind is of een directeur. Prinses Laurentien (1966) maakt haar vak van ‘goed doen’ – hoewel ze dat geen goede omschrijving vindt. ‘Het is eerder meedoen’, zegt ze. ‘Want dit is onze samenleving, en die maken we samen.’

Fragment van een interview in KBO-PCOB Magazine. Klik voor meer fragmenten.

‘Ik ga altijd op dezelfde manier te werk’, zegt ze. ‘Het begint met vragen stellen aan allerlei mensen. Wat is er echt aan de hand? Waarom hebben mensen moeite iets aan hun taalachterstand te doen? Wat speelt er allemaal in mee?’

Ze noemt dat het afpellen van een vraagstuk. Met de stichting Lezen & Schrijven, opgericht in 2004, muntte ze haar methode: vragen stellen, mensen en zienswijzen samenbrengen en samen oplossingen bedenken. Het werk blijft nodig: nog steeds heeft een schrikbarend groot aantal Nederlanders moeite met lezen en schrijven.

De prinses heeft uitgesproken opvattingen over haar werk. ‘Ik werk niet voor goede doelen’, zegt ze. ‘Ik geloof daar niet in. Wat is het tegenovergestelde van goed doen? Fout doen? Er zijn problemen met mensen die in het verdomhoekje zitten: laaggeletterden, sommige ouderen, mensen met schulden, gedetineerden. Hun problemen raken ons allemaal.’

Oplossingen voor vragen moeten volgens haar steeds uitgaan van hoe mensen leven, niet van het systeem. ‘We kunnen bijvoorbeeld ouderen die kwetsbaar worden prima medisch verzorgen in een verpleeghuis, maar daarmee hebben we nog niets gedaan aan hun geluk en hun gevoel erbij te horen.’