‘Wat wil je later worden?’ Als kind werd ik al narrig van die vraag. Nog steeds word ik chagrijnig van vragen naar mijn ambitie of mijn ‘stip op de horizon’. Alsof mijn leven, nondeju, afhangt van mijn wil!

Nou is het óók zo dat ik nogal weifelachtig kan zijn en wankelmoedig. Ik verstop dat doorgaans achter een ooit aangeleerde ietwat ongrijpbare uitstraling, waarmee ik de indruk schijn te wekken dat ik weet waar ik mee bezig ben. In werkelijkheid echter herken ik me in de zinnen die Drs. P. wijdde aan Hassan (in zijn lied Augurk): ‘Hassan was een geheimzinnige Turk / die echter moeilijk zijn koers kon bepalen / en dan ook menigmaal bleek te verdwalen’.

Uiteindelijk werd ik een paar jaar geleden, de 50 gepasseerd, pastor in een kerk. Een plek waar ik voor mijn gevoel al een leven lang naar op weg was. Dat dan weer wel.

In geloof gaat het vaak niet over wat ik wil, maar over wat er wil. Wat God wil, wat het leven wil, waar het leven me toe uitnodigt. In deze manier van kijken begint niet alles bij mij, maar ben ik een antwoord. Vandaar dat de meest basale vorm van bidden zo simpel is als je handen openen en zeggen: ‘Hier ben ik’.

In gesprek met mensen die, al dan niet gelovig, hun weg zoeken in dit ingewikkelde bestaan ben ik vaak degene die dit perspectief inbrengt. Wat wil er? Wat roept je? Waar kun je bijdragen? Wie wil je dienen? Vaak reageren mensen met opluchting op zulke vragen. Alsof ik ze even ontsla van de plicht te moeten weten wat ze willen. Mag mijn leven een antwoord zijn?

Ik leer daarin van anderen, dat helpt mij in mijn verdwalen. Zo kwam er eens een jongeman naar me toe, die zei: ‘Mijn vader is gestorven en dat verandert mij. Wil je met me praten?’ Ik was verrast door zijn bewustzijn en zijn bereidheid met het leven mee te bewegen, hoe pijnlijk ook.

In onze gesprekken doken alsmaar metaforen op. Blijkbaar kun je, als het om Gods wil gaat in plaats van de jouwe, beter in beelden praten. Over een woestijn van verdriet ging het, over wat hij achter zich liet en waar hij van droomde. Over de mythische reis van de held ging het, het onbekende in, bereid om te veranderen, zelfs om gewond te raken.

Na een lange reis zoekt hij nu zijn plek in Nederland. Wat hij wil? Hij zoekt. ‘Misschien’, opperde ik, ‘kun je rondlopen met de vraag: waar wil Je me hebben?’
Hij glimlachte. Ik voelde me geholpen.

(Bij uitzondering de volledige tekst van mijn column in Happinez).